«Το μόνο που λυπούμαι είναι που δεν θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη» (Ανδρέας Δημητρίου)
«Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν. Και πώς την πατρίδα να τιμούν» (Μ. Καραολής)

«Επειδή γνωρίζω για ποιον σκοπό θα εκτελεσθώ αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο. Τι κι αν ζήσω 50 και 60 χρόνια, πάλι θα πεθάνω και μάλιστα άδοξα. Δεν θέλω να λυπάστε καθόλου για μένα…» (Χαρίλαος)
«Αγαπητέ αδερφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό, θα έχω φύγει για πάντα. Η ώρα του θανάτου πλησιάζει. Μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία.
Δεν μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε κάτι λυπηρό στον θάνατο που μας περιμένει. Νομίζω πως με την εκτέλεση θα μείνω πάντα νέος κι αθάνατος.» (Ανδρέας)

Με αυτό το φρόνημα, οι τρεις γενναίοι αγωνιστές πλησίασαν το άγιο ποτήριο και μετέλαβαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Με τον Χριστό πια μέσα τους δεν έχουν τίποτε απολύτως να φοβηθούν. Περήφανα και άφοβα βαδίζουν τον δρόμο προς τον τόπο της εκτέλεσης ψάλλοντας τον Εθνικό ύμνο.

Οι απλές γυναίκες των χωριών στάθηκαν ακοίμητοι φρουροί της τιμής και της πατρίδας. Είτε ως μάνες που γαλούχησαν ήρωες, είτε ως μαθήτριες που πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις, είτε ως αγωνίστριες στην πρώτη γραμμή, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν ή και έδωσαν τη ζωής τους. Αυτές οι γυναίκες έγιναν αιμοδότες της Ελευθερίας.