Εκείνα που θυμάμαι είναι ...η ομόνοια... το δέσιμο της οικογένειας...αλλά κυριώς το δέσιμο της κοινωνίας... Η Εκκλησία κυρίως διεύθυνε την οργάνωση της Αλληλεγύης και της εκπαίδευσης του λαού. Είχαμε και ένα καλό!... ο λόγος ήταν συμβόλαιο δηλαδή οι άνθρωποι μπορεί να ήταν φτωχοί αλλά τίμιοι! Είμαστε της Εκκλησίας άνθρωποι.

Ήρθαμε στην Ελλάδα πεινασμένοι, διψασμένοι. Τα παιδιά πέθαιναν στα χέρια μας από την πείνα. ...Υπολογίζεται ότι ήρθαν περίπου 1.222.000 άνθρωποι.

Ο Τοπάλ Οσμάν ερήμαζε τα χωριά για αυτό βγήκαμε στα βουνά... Στον δρόμο τους σκοτώνανε, τους ληστεύαν. Αναγκάστηκαν σήμερα δύο αύριο πέντε πήγανε στα βουνά... Τι να κάνουνε για να ζήσουν; Το καλό που σου θέλω να μην πας εκεί, αυτοί είναι λιοντάρια. Όλο το στρατιωτικό σώμα σου θα το διαλύσουν.

Στα αμελέ ταμπουρού, τα οποία ήταν τρόπον τινά χιτλερικά στρατόπεδα γνωρισαν το θάνατο χιλιάδες Έλληνες. Αφήσαν τα κόκκαλά τους ανοίγοντας σιδηροδρομικές γραμμές. Από 15 χρονών και πάνω εξορία. Στο Ερζερούμ και πιο πάνω για να πεθάνουν στους δρόμους. Κάηκε όλο το χωριό, σπίτι δεν έμεινε. Στον ιερέα βάλαν μέχρι καπίστρια, τον καβάλησαν και τον τυραννήσαν.

Έτρεξα και είδα που έβγαιναν από τα καράβια οι Έλληνες. Αγκαλιαζόμαστε - φιλιόμαστε. Επήδαγα επιτόπου, έκλαιγα, τα μάτια τρέχανε από τη χαρά μου. Κλαίγαμε όλοι και τους αγκαλιάζαμε και μας φιλούσαν και τους φιλούσαμε. Ο ενθουσιασμός μας ήταν απερίγραπτος. Στην προκυμαία της Σμύρνης να είναι κάθε μέτρο και σημαία... Ήταν ένα πράγμα αλησμόνητο. Σαν κοκκίνισε ο Σαγγάρειος με το αίμα 1370 της μεραρχίας μας, του έγινε κυκλωτική κίνηση και το οχυρό καταλήφθηκε. Η διάβαση του Σαγγαρείου είναι από τις μεγαλειωδέστερες επιχειρήσεις του κόσμου.

Και εκείνη την ώρα έτσι πόνεσα, έκανα έναν όρκο. Αντίο είπα πατρίδα μου, δεν θα σε ξαναδώ πια, αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.