Γεια σου, είμαι ο Φώτης!
Το ταξίδι μας στην Ιστορία συνεχίζεται!
Επόμενος σταθμός:
Γεια σου, είμαι ο Φώτης!
Το ταξίδι μας στην Ιστορία συνεχίζεται!
Επόμενος σταθμός:
«Ήταν, θυμάμαι, απόγευμα όταν ο διοικητής της 13ης Μοίρας ορειβατικού Πυροβολικού, όπου υπηρετούσα, μας κάλεσε να μας ανακοινώσει ότι έπρεπε να φορτώσουμε και να μετακινηθούμε 15 περίπου χιλιόμετρα προς τα αριστερά, γιατί την άλλη μέρα θα γινόταν επίθεση ενός τάγματος πεζικού και έπρεπε να προετοιμάσουμε την επιχείρηση με μια σειρά βολών.
Όμως, υπήρχε ένας τεράστιος κίνδυνος. Προς την κατεύθυνση της νέας μας θέσης οδηγούσε μόνο ένας δρόμος, μέσα από μία χαράδρα, γνωστή στους Ιταλούς. Αυτή λοιπόν τη χαράδρα τη βομβάρδιζαν συνεχώς, για να την κάνουν αδιάβατη. Τι να κάνουμε τώρα; Να προχωρήσουμε; Θα μας διέλυε το πυροβολικό τους. Να μείνουμε εκεί; Δεν ήταν δυνατό. Η διαταγή ήταν σαφής. Ο διοικητής κάλεσε τους αξιωματικούς όλους. Ανακοίνωσε την εντολή και ζήτησε τις γνώμες τους. Τι να πούμε όμως; Μπροστά φωτιά και πίσω ρέμα. Κάναμε μια προσευχή και ξεκινήσαμε προς τον βέβαιο θάνατο…
Όμως, ο Θεός έκαμε το θαύμα Του. Μόλις αρχίσαμε να μπαίνουμε στην χαράδρα είδαμε να σκάνε τα εχθρικά βλήματα μισό περίπου μίλι, πιο μπροστά από μας. Μέσα στη χαράδρα δεν έπεφτε ούτε ένα!
Παράξενο, είπαμε, η φάλαγγά μας, στρατιώτες και ζώα φορτωμένα τα κανόνια μας, υπερέβαινε τα δύο μίλια. Πηγαίναμε, βλέπετε, αραιά για να μην έχουμε πολλές απώλειες, όταν πέσουν βλήματα. Περάσαμε γρήγορα – γρήγορα όλοι. Και όταν απομακρυνθήκαμε 500 περίπου μέτρα, κατά περίεργο τρόπο άρχισε πάλι να χτυπιέται η χαράδρα… Κοιταχτήκαμε…. Τι νομίζετε είχε συμβεί; Για λίγη ώρα σηκώθηκε ένας δυνατός αέρας με αντίθετη φορά προς την κατεύθυνση των βλημάτων. Εξαιτίας της αντίθετης πίεσης, τα βλήματα έχαναν βεληνεκές, δηλαδή απόσταση..., μάκρος..., και αντί να πέφτουν μέσα στη χαράδρα, που είχαν κανονίσει οι Ιταλοί, έπεφταν μισό μίλι πιο μπροστά. Όταν περάσαμε πια, ο αέρας σταμάτησε και η χαράδρα καιγόταν πάλι από τα βλήματα. Το θαύμα ήταν φανερό. Γονατίσαμε όλοι και ευχαριστήσαμε τον Θεό για την προστασία Του…»
- Μα πώς τρύπωσε το παιδί αυτό στο βαγόνι με τις αποσκευές; Δεν το είδε κανείς; Πώς λέγεσαι παιδί μου;
- Αναστάσιος Χαραλαμπόπουλος.
- Πόσο χρονών είσαι;
- Είμαι δεκατριών. Ήρθα ως εθελοντής, κύριε. Θέλω να πολεμήσω για την Ελλάδα. Είναι και ο πατέρας μου σε άλλο βαγόνι. Δεν το ξέρει ότι τον ακολούθησα…
Πράγματι ο μικρός Αναστάσης ταξίδεψε κρυμμένος από την Αθήνα μέχρι και τον τελευταίο σταθμό πριν το μέτωπο. Ούτε ο ίδιος ο πατέρας του, Αλέξανδρος, ήξερε τίποτα για την παράτολμη απόφασή του. Όταν του τον έφερε ο λοχαγός ήθελε από την μία να τον μαλώσει, αλλά από την άλλη να τον σφίξει στην αγκαλιά του. Δεν ξαφνιάστηκε ο πατέρας με την επιμονή του Αναστάση να μείνει να πολεμήσει, όταν η επιστροφή του στην Αθήνα κρίθηκε αδύνατη. Ήξερε καλά τον γιο του και με πόση αγάπη στην πατρίδα τον μεγάλωνε. Γι’ αυτό και ο πατέρας δέχτηκε εύκολα την πρόταση να υπογράψει για να καταταχτεί ο γιος του εθελοντής στον ελληνικό στρατό, κι ας ήταν το όπλο μεγαλύτερο από το μπόι του.
Γρήγορα ο Αναστάσης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και στην αντάρα της μάχης. Φορούσε τη στολή του στρατιώτη, που με εντολή του διοικητή της μεραρχίας ράφτηκε στα μέτρα του. Γρήγορα γεύτηκε και τη χαρά της νίκης. Όταν ο στρατός μας κατέλαβε την Κορυτσά, ο Αναστάσης μπήκε και παρήλασε στην πρώτη γραμμή επικεφαλής του λόχου.
Βάρυναν οι ώμοι του παιδιού, που από τη μία στιγμή στην άλλη έγινε άντρας, στρατιώτης, πολεμιστής. Μεγάλωσαν οι ευθύνες, μεγάλωσε και η θυσιαστική αγάπη του για τη μάνα Ελλάδα. Τι κι αν ΄ταν παιδί;
Ένα μικρό κρυολόγημα αναγκάζει τους υπευθύνους να τον αφήσουν στα μετόπισθεν, σε ένα μικρό πανδοχείο να αναρρώσει. Ο Αναστάσης αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι ένας πελάτης του πανδοχείου κλείνεται στο δωμάτιό του και ότι με ένα περίεργο μηχάνημα κάτι έκανε. Γνωστοποιεί τις υποψίες του στον πανδοχέα και εκείνος καλεί αμέσως την χωροφυλακή. Πράγματι, ο ύποπτος ήταν κατάσκοπος, που έδινε στους Ιταλούς πληροφορίες για τις θέσεις και τις κινήσεις των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων της περιοχής. Λίγα λεπτά αργότερα ο κατάσκοπος βρισκόταν στα χέρια των χωροφυλάκων και ο Αναστάσης Χαραλαμπόπουλος, γιος του Αλέξανδρου, μόλις 13 ετών, πήρε προαγωγή στο βαθμό του δεκανέα.
Η γελοιογραφία της εποχής σατιρίζει τη βεβαιότητα του Μουσολίνι (γνωστό ως Ντούτσε: ο ηγέτης) για τη νίκη του στον πόλεμο εναντίον των Ελλήνων. Και ενώ ανακοινώνει στον ιταλικό λαό ότι πίνει τον καφέ του στην Αθήνα, μετά από 103 μέρες πολέμου ακόμα χάνουν από τους Έλληνες. Ο καφές του στο αθηναϊκό καφενείο έχει κρυώσει.
1940. Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος συνεχίζεται. Στο μέτωπο που έχει δημιουργηθεί οι μάχες είναι σκληρές. Οι τραυματίες και τα θύματα αναρίθμητα και από τις δύο πλευρές. Τα νοσοκομεία της εποχής έχουν γεμίσει κυριολεκτικά από τραυματισμένους στρατιώτες. Παντού, όπου κι αν έστρεφε κανείς το βλέμμα του, αυτό που αντίκριζε ήταν πληγωμένοι και βαριά τραυματισμένοι άντρες.
Μια μέρα, ένα τέτοιο νοσοκομείο επισκέφτηκε η Σοφία Βέμπο, μια τραγουδίστρια της εποχής εκείνης, η οποία με τα τραγούδια της ενθάρρυνε τους Έλληνες στρατιώτες. Καθώς γυρνούσε από κρεβάτι σε κρεβάτι προσπαθώντας να παρηγορήσει και να στηρίξει τους στρατιώτες μας, παρατήρησε κάποια στιγμή έναν νεαρό τραυματία, ο οποίος είχε χάσει την όρασή του κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Η καρδιά της σφίχτηκε. Πλησίασε κι άρχισε να του μιλά, για να του δώσει κουράγιο. Εκείνος στεκόταν λιγομίλητος, την άκουγε και κυρίως, ζητούσε ανυπόμονα να μάθει νέα από το μέτωπο.
Σε κάποια στιγμή τα μάτια του νεαρού στρατιώτη άρχισαν να βουρκώνουν. Σε λίγο, ο στρατιώτης εκείνος, που μέχρι πριν λίγες μέρες πολεμούσε τον εχθρό στα δύσβατα βουνά της Αλβανίας σαν λιοντάρι, έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Η Βέμπο βλέποντάς τον, συγκινημένη, σταμάτησε να μιλά. Δεν ήξερε τι άλλο να πει προκειμένου να τον βοηθήσει. Δεν ήταν και μικρό πράγμα αυτό που του είχε συμβεί! Είχε χάσει ολοκληρωτικά και για πάντα την όρασή του. Έμειναν κι οι δύο σιωπηλοί για μερικά δευτερόλεπτα. Κάποια στιγμή, ο στρατιώτης γύρισε το γεμάτο δάκρυα πρόσωπό του προς τη Βέμπο και της είπε:
Δεν κλαίω για τα μάτια που έχασα, αλλά γιατί δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω για την πατρίδα.
Εκείνη, μόλις τ’ άκουσε αυτό, τα έχασε. Δεν ήξερε τι να πει. Η συγκίνησή της έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Είχε πάει κοντά του για να τον παρηγορήσει, αλλά τελικά αυτό δεν χρειαζόταν. Το μόνο που ήθελε ο νέος εκείνος, ήταν να ξαναγυρίσει και να πολεμήσει στο μέτωπο, στο πλευρό των υπόλοιπων Ελλήνων, για την ελευθερία της πατρίδας μας.
Σ’ εσάς, που για τη λευτεριά και την τιμή
µε του Χριστού την πίστη στην ψυχή
για την πατρίδα αγωνιστήκατε. (2)
Σ’ εσάς, που του θανάτου την αψηφισιά
και τη μεγαλοσύνη της καρδιάς
κληρονομιά σ’ εμάς αφήσατε. (2)
Σ’ εσένα, Σουλιώτισσα, μάνα γενναία,
Ηπειρώτισσα, καπετάνισσα,
σ΄εσέ, Μακεδόνισσα, Θρακιώτισσα κόρη
κι αδερφή Ψαριανή λεβέντισσα,
που χάρισες συ στον αγώνα
αδάμαστα τα κλεφτόπουλα
και ναυμάχους φοβέρας στα πέλαγα,
διαλεχτά Ελληνόπουλα.
Και σ’ εσένα που είδες να σβήνουν
οι ελπίδες και τα χρυσόνειρα,
Μικρασιάτισσα, Μεσολογγίτισσα,
της θυσίας αρχόντισσα.
Και σ΄ εσένα, μικρή Κυπριοπούλα,
που ακόμα προσμένεις και ζητάς
αναστάσιµα και γλυκοτόνιστα
ν᾿ ακουστούν νικητήρια.
Σ’ εσάς, που για τη λευτεριά και την τιμή…
Σ’ εσάς, γυναίκες Ελληνίδες, η καρδιά
μ’ ευγνωμοσύνης δάφνη και μυρτιά
ξανά με σέβας υποκλίνεται.
Σ’ εσάς.
Το τραγούδι αναφέρεται στις γυναίκες της Ελλάδας, οι οποίες αγωνίστηκαν για την πατρίδα κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας. Στις μητέρες, κόρες, αδερφές… Δεν πολέμησαν οι περισσότερες στα πεδία των μαχών, όπως οι Σουλιώτισσες, αλλά προσέφεραν με τον δικό τους τρόπο. Γέννησαν και ανέθρεψαν ανθρώπους ελεύθερους στην ψυχή, που δε δίστασαν να θυσιαστούν για την ελευθερία. Γυναίκες που άντεξαν τον ξεριζωμό και την ήττα του πολέμου, όπως οι Μικρασιάτισσες και οι Μεσολογγίτισσες. Άλλες που πάντα ελπίζουν για τη νίκη.
Αυτές οι Ελληνίδες μάς άφησαν μια μεγάλη κληρονομιά, το θάρρος, την ελπίδα, την πίστη, ώστε να μη φοβόμαστε - ούτε και τον θάνατο - όταν πρόκειται να αγωνιστούμε για την ελευθερία. Σε όλες αυτές ο καθένας μας προσφέρει την ευγνωμοσύνη του και υποκλίνεται με σεβασμό, γιατί αυτές ήταν, είναι και θα είναι οι κρυφές μεγάλες ηρωίδες.
Ο Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού, Γεώργιος Παυλίδης:
«Προ της επιθέσεως των Ιταλών της 9ης Μαρτίου 1941 είχαμε κατασκηνώσει λίγο πιο κάτω απ’ το χωριό Τοσκέσι… Κάναμε τεχνητή απόκρυψη των σκηνών και των πυροβόλων με κλαδιά δέντρων. Μια βραδιά είχε βρέξει και δεν ρίξαμε κλαδιά στη σκηνή μας. Το πρωί ερχόταν ένα αναγνωριστικό ιταλικό αεροπλάνο. Έπαιρνε φωτογραφίες και αν ανακάλυπταν παραλλαγή του χώρου, έρχονταν και βομβάρδιζαν. Έτσι και την ημέρα εκείνη ήλθε, βρήκε τη σκηνή χωρίς καμουφλάζ, τη φωτογράφισε και μετά από μιάμιση ώρα ήλθαν 15-20 αεροπλάνα στούκας, που κατέβηκαν στα 30-35 μέτρα χαμηλά και άρχισαν να σπέρνουν βόμβες.
Τρέξαμε να κρυφτούμε. Εγώ χώθηκα σ’ ένα σωρό από τσουβάλια. Οι κρότοι ήταν εκκωφαντικοί. Είχε καλυφθεί από καπνούς όλος ο καταυλισμός. Όπως ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα, έβλεπα καθαρά το αεροπλάνο, τον αεροπόρο, τα χέρια του, τις βόμβες. Είπα μέσα μου: Τώρα ήρθε το τέλος μου.
Επιτέλους, κάποτε τα αεροπλάνα έφυγαν. Με δισταγμό σηκώθηκα. Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος. Ησυχία θανάτου. Μονολόγησα: «Εγώ μόνο ζω». Όμως, σιγά σιγά έβλεπα να σηκώνονται μερικά κουρέλια. Λίγο λίγο γέμισε ο τόπος.
Ζητωκραυγές, σταυροκοπήματα παντού. Ο Διοικητής διατάσσει προσκλητήριο. Και το θαύμα: Μέσα σε αυτή τη φωτιά του σιδήρου δεν είχαμε ούτε έναν στρατιώτη νεκρό ή πληγωμένο. Ο Διοικητής δέχτηκε την πρότασή μου να κάνουμε μια ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία. Κοντά μας ήταν ο στρατιωτικός ιερέας. Συγκεντρωθήκαμε και αποφασίσαμε να γίνει πρώτα εξομολόγηση. Πράγματι εξομολογήθηκαν αξιωματικοί και οπλίτες και το πρωί σε μια μεγάλη σπηλιά έγινε η Θεία Λειτουργία. Εκείνες τις μέρες περπάτησε ο Θεός ανάμεσά μας».
Ο συνταγματάρχης Αθανάσιος Γιαννακόπουλος του 66ου Συντάγματος Πεζικού περιμένοντας την εχθρική επίθεση θέλησε να αντικαταστήσει μεταξύ τους το 2ο με το 3ο τάγμα. Ο διοικητής του 3ου τάγματος τον παρακάλεσε να τον αφήσει στην επικίνδυνη θέση, για να δεχτεί αυτός την επίθεση του εχθρού.
«Άφησέ με, κύριε συνταγματάρχα, σε παρακαλώ, εδώ που είμαι, για να περιποιηθώ εγώ τους Ιταλούς», του είπε.
Η παράκλησή του τον συγκίνησε, διότι ήταν γνωστή η ιταλική υπεροχή σε όπλα και δυνάμεις. Υποχώρησε στην παράκλησή του. Τον συνεχάρη και του ευχήθηκε καλή επιτυχία.
9 Μαρτίου 1941
Εβδομήντα Ιταλοί επίλεκτοι στη διάρκεια της νύχτας 8 προς 9 Μαρτίου είχαν καταλάβει το παρατηρητήριο Σέλιανι. Οι επίλεκτοι αυτοί είχαν δώσει τον όρκο: «Νίκη ή θάνατος» και είχαν την υπόσχεση από τους ανωτέρους τους ότι, εάν πετύχαιναν την αποστολή τους, ο καθένας θα έπαιρνε 3.000 λιρέτες και επιπλέον 500 λιρέτες για κάθε Έλληνα αιχμάλωτο.
Εναντίον αυτών των 70 επίλεκτων αντεπιτέθηκε μια ομάδα. Ήταν ο λοχίας Χατζηγιάννης με 13 γενναίους.
Ο Χατζηγιάννης και οι άντρες του δεν ήταν επίλεκτοι. Ήταν ό, τι ήταν και ο υπόλοιπος ελληνικός στρατός. Δεν είχαν πάρει καμιά υπόσχεση για χρηματική αμοιβή. Όμως είχαν την περηφάνεια ότι πολεμούσαν για την ελευθερία της πατρίδας τους.
«Πάνω τους ρε Χατζηγιάννη» ακούστηκε και ο Χατζηγιάννης όρμηξε με τους 13 γενναίους του.
Ο Ιταλός υπολοχαγός πρόσταξε με μια κίνηση τους επίλεκτούς του να επιτεθούν και να αιχμαλωτίσουν τη χούφτα των Ελλήνων. Κατά την κίνηση όμως αυτή μια σφαίρα του Χατζηγιάννη τον άφησε νεκρό. Αλλά ταυτόχρονα μια άλλη ιταλική σφαίρα άφηνε νεκρό τον Χατζηγιάννη…
Δύο αντίθετα συναισθήματα γεννήθηκαν στα δυο αντίπαλα τμήματα από τον θάνατο των αρχηγών τους. Οι επίλεκτοι Ιταλοί δείλιασαν και οπισθοχώρησαν. Η μικρή ομάδα του Χατζηγιάννη επιτέθηκε με περισσότερη ορμή με νέο αρχηγό της τον δεκανέα…
Οι επίλεκτοι δεν άντεξαν στην ορμή των στρατιωτών μας. Στρέφουν τα νώτα και τρέχοντας με όση ταχύτητα μπορούσαν κατέβηκαν τους βράχους του Σέλιανι. Λησμόνησαν τον όρκο τους, εγκατέλειψαν τη σημαία τους, όσοι επέζησαν έχασαν και τις λιρέτες.
Η εντολή είναι επείγουσα:
-Πρέπει να καταληφθεί το ύψωμα!
Το ύψωμα, όμως, εκείνο ήταν σωστό φρούριο. Το φρουρούσαν πολυάριθμοι εχθροί οπλισμένοι με όλα τα μέσα. Αλλά ο λοχαγός είχε γενναίους άνδρες μαζί του, δοκιμασμένους σε πολλές μάχες. Γι’ αυτό και δε φοβάται τη δύσκολη επιχείρηση.
Την ώρα όμως, που είναι έτοιμος να δώσει στους στρατιώτες του το σύνθημα της επίθεσης, μια ξαφνική βροχή από σφαίρες κι οβίδες από τις εχθρικές θέσεις, τους καθηλώνουν. Ο τόπος που βρίσκονται μοιάζει με κόλαση. Εκρήξεις, καπνοί, χώματα, πέτρες δημιουργούν μια αφόρητη κατάσταση. Τα βλήματα σκάνε πάνω στους βράχους με κρότους τρομακτικούς. Η φωτιά και το σίδερο καίνε κι ερημώνουν τον τόπο. Οι εχθροί ρίχνουν αλύπητα το υλικό που σκορπά τον θάνατο. Νομίζει κανείς, πως κανένας δε θα μείνει ζωντανός. Κι όμως οι θερμές προσευχές του πιστού λοχαγού στην Παναγία κάνουν το θαύμα. Κανένα βλήμα δεν πετυχαίνει τον στόχο του και κανείς άνδρας από τους τριακόσιους περίπου δεν έπαθε τίποτε, εκτός από έναν που τραυματίστηκε ελαφρά. Υψώνουν ευχαριστίες στην ακατανίκητη προστάτη του Στρατού μας, στην Παναγία και στον Κύριο των Δυνάμεων.
Εν τω μεταξύ, η διαταγή της επίθεσης θα πρέπει να εκτελεστεί άμεσα, αλλά πώς;
- Να γίνει η επίθεση με κάθε θυσία! δίνει εντολή ο διοικητής.
- Κύριε διοικητά, είναι δύσκολο να εκτελεστεί η εντολή. Πρέπει να περάσουμε από ένα μέρος που δεν έχει ούτε ένα δέντρο κι ούτε έναν βράχο. Κάθε προσπάθεια να περάσουμε θα σημαίνει βέβαιο θάνατο για τους στρατιώτες μου.
- Πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβετε το οχύρωμα! Πρόκειται όλος ο στρατός να κάνει μεγάλης έκτασης επιχείρηση και πρέπει και ο λόχος σας να κινηθεί. Ο Θεός κι η Παναγία μαζί σας!
Τότε, ο λοχαγός φωνάζει τα παλικάρια του:
- Παιδιά! Ξεκινάμε με την ευχή της Παναγίας. Θα μας προστατέψει. Ξεκινήστε μόλις σας δώσω το σύνθημα. Ζητώ από όλους θάρρος και ψυχραιμία.
Οι άνδρες με επικεφαλής τον λοχαγό αρχίζουν να σύρονται στο έδαφος και να πλησιάζουν την επικίνδυνη ζώνη. Ο εχθρός και με κλειστά μάτια να πυροβολούσε θα τους εξουδετέρωνε.
«Βοήθα, Παναγία μας!», αυτή είναι η θερμή προσευχή όλων. Καθώς λοιπόν προχωρούν και πριν αρχίσουν να περνούν το δύσκολο σημείο, συμβαίνει κάτι θαυμαστό. Ενώ μέχρι τότε ο ουρανός ήταν κατακάθαρος, όλη η γυμνή κι ακάλυπτη εκείνη έκταση σκεπάζεται από ένα πυκνό σύννεφο ομίχλης. Τίποτε δε δικαιολογεί τη δημιουργία του νέφους εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Ο λοχαγός κι οι στρατιώτες επωφελούνται από την παρουσία της ομίχλης και σε λίγα λεπτά διασχίζουν τη ζώνη. Όταν οι εχθροί τούς αντιλαμβάνονται, οι στρατιώτες μας είναι πια μέσα στα χαρακώματα των αντιπάλων. Οι εχθροί εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και προσπαθούν να φύγουν. Όσοι μένουν, συλλαμβάνονται ζωντανοί. Τα πυροβόλα τους πέφτουν στα χέρια των στρατιωτών μας.
Εν τω μεταξύ η ομίχλη διαλύθηκε. Η νίκη όμως είχε πραγματοποιηθεί. Η χαρά είναι απερίγραπτη. Απ’ όλων τις ψυχές ολόθερμη η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία προς την Παναγία για τη θαυματουργική της επέμβαση. Όχι μόνο τους έσωσε, αλλά τους οδήγησε κι άλλη μια φορά στον θρίαμβο.
Από τα βάθη των αιώνων ξεκινάει
µε φύλλα δάφνης και µε φως στεφανωμένη,
η Ελλάδα αιώνια στους επτά ουρανούς περνάει
και πλημμυρίζει φως την οικουμένη.
Γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά,
καίγεται χρυσό το μεσημέρι
πουθενά (3) το καλοκαίρι
δεν είναι έτσι όμορφο και φωτεινό.
Γαλάζια θάλασσα, άγια δειλινά,
λούζονται στο φως θαλασσοπούλια
και γυρνά (3) στα ύψη η Πούλια,
φάρος πού οδηγεί στον ουρανό.
Γαλάζια χώρα, ο Θεός σ᾿ έχει χαρίσει
την ομορφιά, τη λεβεντιά, τη δύναμή σου.
Το φως σου σκόρπισε στον κόσμο να θυμίζει
τη λάμψη του δικού του Παραδείσου.
Γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά…
Γαλάζια θάλασσα, άγια δειλινά…
Ελλάδα, παίρνουμε το δρόμο και κινάμε
για κει που χάραξε η μεγάλη σου ιστορία
και σου υποσχόμαστε για πάντα να φυλάμε
την πίστη µας και την Ελευθερία.
Γαλάζια θάλασσα, πράσινα βουνά…
Γαλάζια θάλασσα, άγια δειλινά…