Άκουσε...
ή διάβασε...
Απρίλιος του 1941. Οι Γερμανικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στην πατρίδα μας. Σε λίγο θα ελέγχουν τα πάντα. Το πολυθρύλητο θωρηκτό του Πολεμικού Ναυτικού «Γεώργιος Αβέρωφ», που είχε κατατροπώσει τον τουρκικό στόλο στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο, βρίσκεται τώρα αραγμένο στα νερά της Ελευσίνας. Είναι περιτριγυρισμένο από συρματοπλέγματα, για να ασφαλιστεί από τις τορπίλες των εχθρικών υποβρυχίων. Η διαταγή του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού είναι απόλυτα αυστηρή:
«Απαγορεύεται ο απόπλους του πολεμικού πλοίου».
Το «Αβέρωφ», που είναι η δόξα των ελληνικών θαλασσών, διατάσσεται να παραμείνει δεμένο στο λιμάνι ώσπου να φτάσουν κι εκεί οι Γερμανοί να το καταλάβουν ή να το βυθίσουν.
Τότε ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, ο στρατιωτικός ιερέας του «Αβέρωφ», υψώνει φωνή διαμαρτυρίας. Είναι Μεγάλη Πέμπτη και λίγο πριν τελέσει την Ακολουθία των Παθών στο εκκλησάκι του πλοίου, καλεί επειγόντως το πλήρωμα του καραβιού και με δακρυσμένα μάτια τούς λέει:
«Παιδιά μου, θέλουν να μας βουλιάξουν. Το θρυλικό μας καράβι. Το βαστάει αυτό η ψυχή σας; Τέτοιο άδοξο τέλος θα έχει το πιο δοξασμένο καράβι μας; Θα μας καταριούνται από τον ουρανό οι ψυχές των ηρώων μας ναυτικών, του Μιαούλη, του Κανάρη, της Μπουμπουλίνας. Δείτε με τα ψυχικά σας μάτια,τον Ναύαρχό μας, Παύλο Κουντουριώτη, στον ουρανό. Κλαίει και μας παρακαλεί να μη δώσουμε τέτοιο τέλος στο καράβι, αλλά τέλος ανάλογο με τη δόξα του. Τι λέτε, παιδιά;».
«Παπά, θα κάνουμε ό,τι μας πεις».
«Πρέπει να πάρουμε το «Αβέρωφ» και να φύγουμε. Πρέπει να σώσουμε την τιμή του».
«Μα να ξέρετε παιδιά μου, ότι αυτό το τόλμημα, θα μας στοιχίσει τη ζωή. Διότι αν δε βουλιάξουμε περνώντας το ναρκοπέδιο, πιθανόν θα βουλιάξουμε στο φράγμα της Ψυττάλειας. Αν κι εκείνο μας βοηθήσει ο Θεός να το περάσουμε στην πορεία μας θα πρέπει να γλυτώσουμε από τις βόμβες των αεροπλάνων. Αν και αυτόν τον κίνδυνο τον περάσουμε, τότε θα σώσουμε την τιμή του «Αβέρωφ». Αν βουλιάξουμε, εμείς θα πάμε δοξασμένοι στον ουρανό να βρούμε αιώνια ανάπαυση και η τιμή του Ναυτικού μας θα μείνει πάντα στην ελληνική ιστορία ένας θρύλος. Τι λέτε, παιδιά μου;»
«Θα φύγουμε με το «Αβέρωφ» και ό,τι πει ο Θεός ας γίνει».
Ο πατέρας Διονύσιος κάνει το σημείο του σταυρού λέγοντας «Ευλογητός ο Θεός» και συνεχίζει:
«Σήμερα είδα σε όραμα τον Άγιο Νικόλαο και μου είπε: Μη φοβόσαστε. Θα φτάσετε εκεί που θέλετε. Ο Θεός είναι μαζί σας».
Οι ναύτες ετοιμάζουν το καράβι και ο π. Διονύσιος αρχίζει την ακολουθία των Αγίων Παθών. Αργά τη νύχτα περιφέρει τον Εσταυρωμένο σε όλα τα διαμερίσματα του πλοίου, στα κανόνια, στην αποθήκη των πυρομαχικών και τέλος τον στερεώνει στο μπροστινό μέρος του πλοίου και φωνάζει: «Παιδιά μου, έχουμε κυβερνήτη τον Χριστό. Μη φοβάστε. Θα νικήσουμε…».
Σε λίγο ανοίγουν δίοδο στα συρματοπλέγματα. Το καράβι περνά το ναρκοπέδιο χωρίς να αγγίξει τις νάρκες. Στην Ψυττάλεια κόβουν το φράγμα με το πρώτο χτύπημα σαν να είναι κλωστή. Τα ξημερώματα της Μεγάλης Παρασκευής βρίσκονται στα ήσυχα νερά της Κυνουρίας. Κρύβονται στις ακτές της κάτω από τις σκιές των πανύψηλων βουνών. Κανένα βομβαρδιστικό των Γερμανών δεν αντιλαμβάνεται το κρυμμένο αυτό δοξασμένο καράβι.
Με τα φώτα σβησμένα μόλις νυχτώνει, το «Αβέρωφ» κατευθύνεται με την πιο δυνατή ταχύτητα στην Κρήτη. Ενώ διασχίζει τα νερά του Αιγαίου, ο π. Διονύσιος έχει βγάλει τον Επιτάφιο και ψέλνουν συγκινητικά όλοι μαζί τα Εγκώμια της Μεγ. Παρασκευής. Πρωί-πρωί φτάνουν στη Σούδα και από εκεί μετά από λίγες μέρες το θωρηκτό μαζί με το πιστό του πλήρωμα φτάνει στην Αλεξάνδρεια.
Σήμερα το δοξασμένο πλοίο αναπαύεται στις ακτές του Παλαιού Φαλήρου. Μέσα του κρύβει ιστορία έπους και ηρωισμού. Όταν βρίσκεται κάποιος στους χώρους του αισθάνεται το μεγαλείο των ανθρώπων που έζησαν μέσα σε αυτό και γίνεται συμμέτοχος και συνεχιστής των ένδοξων αγώνων τους.
